شعله ای زیر خاکسترها

امشب دلم مست علی ست
            تا صبح صادق با ولی ست
                      شوری در این دل منجلی ست
                                               جانم فدای مرتضی

اشکم روان است از بصر
           در کوی جانان در به در
                              تا او نماید یک نظر
                                             بالی گشایم من رها

عقلم بگفت عاشق مشو
               لنگر بر این ساحل مشو
                             بر کوی او داخل مشو
                                               آزاد باش و بی وفا

دل گفت اینجا جای تو
           جنت بود مأوای تو
                        نوری ست در سیمای تو
                                           حیلت رها کن عاشقا

یارب بگو من کیستم
         عبدی ز خود شاکیستم
                         با اهل دل هم نیستم
                                         کو بندگی، کو آن رضا

اکنون شنیدم این سخن
             اندر جوابم با محن
                            گوید به من اندر زمن
                                           حالا ببین الطاف ما

کردی گنه بخشیدمت
           حین خطا می دیدمت
                          من بارها پرسیدمت
                                          آخر چرا رفتی خطا

اینجا سرای بی کسی ست
           سر تا سرش دلواپسی ست
                         دارایی دنیا خسی ست
                                           پس کو مقام انبیاء

گفتم الهی بنده ام
          از کرده ام شرمنده ام
                     این هم سیه پرونده ام
                                 این اشک و این هم آه ما

گفتم حسین ارباب من

               گریه بر او آداب من
                         سردار او مهتاب من
                                      رحمی نما بر حال ما

آمد به درگاهت گدا
       بنشسته ساکت بی صدا
                        تا بشنود او این ندا
                                 اکنون تو هستی اهل ما

بوده کمیلت» نیمه شب
            چون کودکی در تاب و تب
                        شاید خدا بر او چو اب
                                     بر ناله اش بخشد بها